Ontwerper Ben Bowlby begint in 2009 met het DeltaWing concept als vervanger voor het Indycar chassis in 2012. In 2010 is de wagen voor het eerst te zien op de Chicago Auto Show. De Indycar organisatie kiest uiteindelijk voor Dallara, en het DeltaWing ontwerp wordt aangepast voor endurance/Le Mans racen.

In 2011 wordt bekend gemaakt dat de DeltaWing in 2012 bij de 24 uur van Le Mans zal deelnemen in pitbox 56, de garage gereserveerd voor innovatieve technologieën, onder de naam Project 56.

Verschillende partners/sponsors hebben zich bij DeltaWing Racing aangesloten. De wagen zal gerund worden door Highcroft Racing. Michelin zorgt voor de banden, en EMCO voor de versnellingsbak.

Specificaties:

chassis: lichtgewicht composiet

gewicht: 475 kg.

motor: Nissan, 4 cilinder, 1,6 l. turbo, ongeveer 300 pk

transmissie: 5 versnellingen, sequentieel

brandstof: benzine, tankinhoud 40 l.

banden: Michelin

lengte: 4,65 m.

hoogte: 1,03 m.

wielbasis: 2,90 m.

breedte: 2,00 m. (sporing: voor 0,60 m., achter 1,70 m.)

2012, Nissan is inmiddels een belangrijke partner in het DeltaWing project. De wagen krijgt nummer 0 bij de 24 uur van Le Mans, en de coureurs voor deze race buiten mededinging zijn Marino Franchitti, Michaell Krumm en Satoshi Motoyama. Ze kwalificeerden de wagen op een 29ste plaats algemeen. De wagen maakt veel indruk, maar valt helaas uit in de race na contact met de Toyota van Kazuki Nakajima. Satoshi Motoyama probeert de wagen nog te repareren, tevergeefs. Na 75 ronden is de race voorbij.